တခါတုန္းက က်ေနာ့္မွာ သူ႔အိမ္က ဒ႐ိုင္ဘာကို အင္မတန္ႏိုင္စားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာက သူ႔ထက္ အသက္ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔က “ကို” တပ္ၿပီး ေခၚေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ နာမည္ပဲေခၚပါတယ္။
စကားေျပာလည္း သူငယ္ခ်င္းက မင္းနဲ႔ ငါပဲ။ ဒ႐ိုင္ဘာအကိုႀကီးကေတာ့ သူ႔အလုပ္ရွင္ဆိုေတာ့ ႐ို႐ိုေသေသဆက္ဆံရတာေပါ့ေလ…
ဒီေကာင္က ေျပာစရာရွိလည္းေျပာ၊ ဆဲစရာရွိလည္းဆဲ၊ သေဘာေကာင္းေပမယ့္ အထက္စီးေတာ့ဆန္ပါတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ကေတာင္ ၾကားထဲကေန ဝင္အားနာရတယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာအေပၚ သူေျပာပံုဆိုပံုေတြက ရင့္သီးပါတယ္။ ဟိုကေတာ့ သည္းခံရွာပါတယ္ အလုပ္ရွင္မလား…
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔…သူငယ္ခ်င္းက ေဒါကန္ေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲေမးလိုက္ေတာ့ သူ႔ဒ႐ိုင္ဘာ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ မလာလို႔တဲ့…ဒါနဲ႔ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆိုၿပီး အိမ္လိုက္သြားၾကတယ္။ ေတြ႕လို႔ကေတာ့ ဆဲဆိုၿပီး ေဟာက္ထည့္လိုက္မယ္ေပါ့…
ဒီလိုနဲ႔ ဒ႐ိုင္ဘာအိမ္ေရာက္သြားတယ္။ သူ႔အေမလို႔ ထင္ရတဲ့ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ ေမးလိုက္တယ္၊ ရွိလားေပါ့…ရွိပါတယ္၊ ဖ်ားၿပီး အိပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အနားကိုေရာက္လာတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အန္တီႀကီးကလွမ္းေျပာလိုက္တယ္…
"ဟဲ့ သြားႏႈိးလိုက္စမ္းေပါ့၊ ဒီမွာ သူ႔အလုပ္ရွင္အိမ္က
လိုက္လာတယ္ေပါ့" စသျဖင့္၊ အဲ့ဒီမွာ ေကာင္မေလးက
ဘာေျပာလိုက္လဲဆိုေတာ့…
“ကိုႀကီးအိပ္ေနတာ မႏႈိးရဲဘူး”တဲ့…
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဒီေကာင္ တခ်က္ေတြသြားတယ္
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ေပါ့…
ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးကို ေျပာလိုက္တယ္
“မႏႈိးရဲရင္ သြားမႏႈိးနဲ႔ေတာ့၊ ထားလိုက္ပါ သူအိပ္ပါေစ” တဲ့
ၿပီးေတာ့ ျပန္လွည့္လာခဲ့လိုက္ၾကတယ္…
အျပန္လမ္းမွာ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေမးၾကည့္တယ္
“မင္းဘာျဖစ္သြားတာလဲ”လို႔…
သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျဖတယ္
“ငါ သူ႔အေပၚေလးစားမႈရွိရမယ္ေလကြာ”တဲ့
“သူက ဘယ္လိုပဲ ဒ႐ိုင္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ငါဘယ္လိုပဲ
ဆဲဆဲဆိုဆို၊ အႏိုင္က်င့္က်င့္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့
သူဟာ မိသားစုရဲ႕အားကိုးရာ၊ ေလးစားရာ၊ ႐ိုေသရာ
လူသားတစ္ေယာက္ပဲကြ”တဲ့…
“ဟိုကေလးမေလး ေျပာတဲ့စကားကို ၾကားတယ္မလား၊
ကိုႀကီးအိပ္ေနတာ သြားမႏႈိးရဲဘူးတဲ့”…
“သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္၊ သု႔မိသားစုမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို
အရွိန္အဝါႀကီးပံုရတယ္၊ ငါက ဒါကို ထည့္မတြက္ဘဲ
ခါတိုင္းလို သြားဆက္ဆံလိုက္ရင္ သူ႔အားကိုးေနတဲ့
သူ႔မိသားစုခင္ဗ်ာ ဘယ္လိုခံစားသြားရမလဲ၊
သူကိုယ္တိုင္ေရာ…”
လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေနရာရာမွာ ဘယ္လိုပဲ
ျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊ ဘယ္ဘဝပဲေရာက္ေနေရာက္ေန၊
ေအာက္ေျခသိမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အႏွိမ္ခံပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ဘယ္သူမွေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မလုပ္ခ်င္တဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊
အဲ့ဒီလူဟာ တျခားေသာ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့
အရွင္သခင္တစ္ပါး၊ မွီခိုအားကိုးရာတစ္ျဖစ္နဲ႔
႐ိုေသေလးစားစရာျပယုဂ္ တစ္ခုခုေတာ့
ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္…
တစ္ရက္ကလိုေပါ့ ျဖတ္သြားသူတိုင္း ႏွာေခါင္းပိတ္ျဖတ္ေလ့ရွိတဲ့ အမႈိက္ပံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ စည္ပင္ကဝန္ထမ္းေလးကို ဘယ္သူက ေခါင္းထဲထည့္မလဲ။ ဘယ္သူက အဖက္လုပ္ၿပီး စိတ္ပူေပးမလဲ…ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္လည္း အမႈိက္သြားပစ္ေရာ အဲ့ဒီဝန္ထမ္းေလးရဲ႕ ဇနီးျဖစ္ပံုရတဲ့ ေကာင္မေလးေရာက္လာၿပီး ဘာေျပာသြားတယ္မွတ္လဲ…
“မနက္က ေဆးေသာက္ပါဆို ေသာက္မသြားဘူး၊
လူကို အၿမဲတမ္း စိတ္ေမာရေအာင္လုပ္တယ္၊
ေရာ့ ဒီမွာေဆး အခုေသာက္”တဲ့…
အဲ့ဒီစကားေလးၾကားမိေတာ့ က်ေနာ့ျဖင့္ အဲ့ဒီစည္ပင္ဝန္ထမ္းေလးအေပၚ ေလးစားသြားလိုက္တာ။
ဪ…တစ္ေလာကလံုးက သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုပဲသေဘာထားထား သူ႔အေပၚ မင္းသားတစ္ပါးလို ဆက္ဆံတဲ့သူဆိုတာေတာ့ ရွိေနတာပါပဲလားလို႔…
တဖက္က ျပန္စဥ္းစားျပန္ရင္လည္း ဒီလိုပါပဲ
တစ္ေလာကလံုးက ကိုယ့္အေပၚ ဘယ္လိုႏွိမ္ႏွိမ္၊
ဘယ္လိုဆက္ဆံ ဆက္ဆံ အေရးမႀကီးဘူး…
အေရးႀကီးတာက ငါခ်စ္ရတဲ့သူေတြ၊
ငါ့ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ငါ့ပတ္ဝန္းက်င္၊ ငါ့မိသားစုေလးမွာ
ငါဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ့၊ ေလးစားခံထိုက္တဲ့
လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရင္ ရၿပီဆိုတာမ်ိဳး…
ဆိုလိုတာက လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ
အထင္မေသးပါနဲ႔၊ မႏွိမ့္ခ်ပါနဲ႔၊ မေစာ္ကားပါနဲ႔
သူ႔အတြက္ ကမာၻဆိုတာ ဒီတစ္ေနရာတည္းမွာပဲ
ရွိေနတာ မဟုတ္လို႔ပါ............
★Credit-Wai Phyo Maung
No comments:
Post a Comment