တစ္ခါက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွ ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ "ဟဲလို- ခင္ဗ်ားဟာ မင္းမင္းရဲ့အေမပါလား။ ခင္ဗ်ားသားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္က ပစၥည္းကို ခိုးထားပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳ ၍ ခင္ဗ်ားအခုခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ပါ"ဟု ဖုန္းထဲကေန စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္သံျဖင့္ ေျပာလာပါတယ္။ မဒမ္လင္းမွာ ခဏတာေတြေဝသြားပါတယ္။ တစ္ဘက္ဆီမွ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး "ဟဲလို ခင္ဗ်ားၾကားေကာၾကားပါရဲ့လား"လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တဲ့အခါမွ သူမလည္း အလ်င္အျမန္ ဆိုင္လိပ္စာကို ခ်ေရးလိုက္ၿပီး လက္ဆြဲအိတ္ကိုယူကာ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အဆိုပါဆိုင္ရဲ႔ အလုပ္ရံုထဲမွာ သူမကိုခုနကဖုန္းလွမ္းဆက္တဲ့ လံုၿခံဳေရးဝန္ထမ္းကို ေတြ႔ရသလို ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ပုန္းၿပီး တုန္ရီေနတဲ့မင္းမင္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကိုပါ ေတြ႔မိပါတယ္။ မင္းမင္းကေခါင္းေလးေမာ့ကာ ေၾကာက္လဲေၾကာက္၊ အကူအညီမဲ့ေနတ့ဲမ်က္ဝန္းနဲ႔ သူမကိုအားကိုးတႀကီးၾကည့္ေနပါတယ္။ "မင္းမင္းဘာပစၥည္းမ်ား ယူမိပါသလဲ သိပါရေစ"လို႔ သူမ မဆိုင္းမတြေမးလိုက္ပါတယ္။ အဆိုပါလံုၿခံဳေရးဝန္ထမ္းက စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ကိုင္ေျမွာက္ကာ "ေဟာဒီမွာ ဒီဟာပဲ။ သူကဒီစာအုပ္ကို အက်ီၤထဲမွာဖြက္ထားတာ။ ငါတို႔မျမင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ေနတာ။ ဟင္း....."ဆိုၿပီး ေျပာျပပါတယ္။
မဒမ္လင္းက လံုၿခံဳေရးအရာရွိကို ေတာင္းပန္စကားေျပာၿပီး က်သင့္ေငြေပးေခ်ကာ အဲဒီစာအုပ္ကို ဝယ္လိုက္ေတာ့မွ အမႈမဖြင့္ဖို႔ သေဘာတူလက္ခံလိုက္ပါတယ္။ မဒမ္လင္းက မင္းမင္းရဲ႔ေအးစက္တဲ့လက္ကိုတြဲၿပီး ဆိုင္အျပင္ဘက္ထြက္လာၿပီးေနာက္ အဲဒီစာအုပ္ကို မင္းမင္းကိုေပးလိုက္ပါတယ္။ မင္းမင္းေခါင္းကို ပြတ္သပ္ကာ "ဒီစာအုပ္ကိုသေဘာက်တဲ့ကေလးက ေသခ်ာေပါက္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ၿပီး စိတ္ႏွလံုးေကာင္းတဲ့ လူေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္။ ခုနက မင္းအရမ္းကိုၾကိဳက္လြန္းလို႔ လက္မလႊတ္ခ်င္လို႔ ယူမိလိုက္တာ ဟုတ္တယ္မလား"လို႔ မဒမ္လင္းက ေျပာလိုက္တယ္။ မင္းမင္းေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္အရႊဲသားနဲ႔ ရွက္ရြံံ႔စြာ "ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ပဲ မပစ္ရက္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး ယူ
မိတာပါ။ ေနာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုမ်ိဳးထပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး"လို႔ ေျဖပါတယ္။
အဲလိုနဲ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာၿပီးေနာက္ တစ္ေန႔မွာ မဒမ္လင္းထံ အမည္မသိလူစိမ္းတစ္ေယာက္ထံမွ ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ "Andersen's Fairy Talesဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို မွတ္မိေသးပါရဲ႔လား"တဲ့။ ခဏတာအခ်ိန္အတြင္း အတိတ္ကအခ်ိန္မ်ားကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္း တစ္ဘက္မွရုတ္တရက္ဝင္လာတဲ့ဖုန္းကို ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲဆိုတာ အမွန္တကယ္မသိေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုခင္ဗ်ားဖုန္းမွားဆက္ေနတာ။ ေသခ်ာျပန္စစ္လိုက္ပါဦးလို႔ ခြန္းတုံ႔ျပန္လိုက္ပါတယ္။
မၾကာပါ။တံခါးဘဲလ္ျမည္လာၿပီး လူရြယ္တစ္ေယာက္ တံခါးဝမွာလာရပ္ေနပါတယ္။ ခုနဖုန္းက တကယ္ပဲ သူဆက္တာပါ။ သူကေတာ့ မင္းမင္းပါပဲ။ လတ္တေလာနာမည္ရလာတဲ့ တက္သစ္စလူငယ္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေပါ့။ မင္းမင္းအိမ္ထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ မဒမ္လင္းကိုအားပါးတရေျပးဖက္ကာ "ဒီဟာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့လက္ရွိပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝထားတဲ့စာအုပ္ပါ။ အန္တီကို လက္ေဆာင္ေပးတာပါ" လို႔ ေျပာၿပီး သူမကို စာအုပ္တစ္အုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေနာက္ "အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြသာ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ခိုးမွန္းေပးသိလိုက္ရင္ သူတို႔ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုအျပစ္ေပးမလဲဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့ပါးစပ္က ေတြ႔ကရာေျပာလိုက္တဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုက မထင္မွတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေမေမ"လို႔ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ မဒမ္လင္းလဲ ဝမ္းသာအားရရယ္ေမာလိုက္ပါတယ္။ ဒီကေလးကေတာ့ ကိုယ့္အမွားကိုသိၿပီးေနာက္ ျပင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူမေပးလိုက္တဲ့အခြင့္အေရးကို တန္ဖိုးထားနားလည္တတ္လို႔ေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မဘာသင္ခန္းစာရသလဲဆိုေတာ့ မိမိအမွားကို သိသိခ်င္း အျမင္မွန္ရ၊ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး လူေတာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရပါမယ္။ မိဘမ်ားအေနနဲ႔လည္း မိမိသားသမီးအမွားလုပ္မိတဲ့အခါ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမမဲ့အစား သူတို႔ေလးေတြကိုနားဝင္ေအာင္ အသိတရားဝင္ေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္ၿပီး အခြင့္အေရးေပးကာ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာရပါမယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ၿပီး ပြင့္လင္းစြာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးပါ။ ဒါမွသာ သားသမီးက မထိန္မဝပ္၊ မေၾကာက္မရြံ႔ဘဲ မိဘထံမွ အႀကံဥာဏ္မ်ားကို ေတာင္းယူရဲမွာျဖစ္ပါတယ္။ တလြဲဆံပင္ေကာင္း စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့မိဘေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ကေလးမ်ားဟာ မိဘေၾကာက္လို႔သာ နားေထာင္ေနရၿပီး ကြယ္ရာမွာျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနတာကို မိဘေတြမသိႏိုင္ပါ။ အဆိုပါကေလးမ်ားဟာလည္း လြတ္လပ္ခြင့္ကိုေတာင့္တၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာကာ လမ္းမွားေရာက္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ လြဲေခ်ာ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ မိမိသားသမီးမ်ားကို မတိုးမေလၽွာ့ဘဲ အုပ္ထိန္းေစာင့္ေရွာက္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းပါရေစ။
စာၾကြင္း- စင္ကာပူတရုတ္စာသင္ရိုးမွ ေလ့က်င့္ခန္းစာပိုဒ္ကို မိမိဘာသာဆီေလ်ာ္စြာ ဘာသာျပန္ထားပါတယ္္ :)
No comments:
Post a Comment